اختلالات گفتار و زبان در افراد مبتلا به نابینایی

 علائم گفتار و زبان در افراد مبتلا به نابینایی؟

بسیاری از کودکان نابینا/کم بینا مشکلات گفتاری و/یا زبانی را تجربه می کنند که باعث به و جود آمدن اختلالات گفتار و زبان در افراد مبتلا به نابینایی و کم بینایی می شود. مطالعات اخیر نشان داده است که زبان کودکان کم بینا بیشتر خود محور است و  تعداد کلمات نسبت به کودکان بینا محدودتر است. اما بسیاری از کودکان مبتلا به اختلال بینایی مهارت های گفتاری و زبانی طبیعی دارند. کودک مبتلا به اختلال بینایی همچنین می تواند از حواس دیگر خود برای حمایت از آنها برای یادگیری ارتباط استفاده کند. بسیاری از دانش آموزان نابینا یا کم بینا با تکرار یا کپی کردن عبارات یا جملات صحبت می کنند ، حتی اگر آن را درک نکنند. آنها ممکن است آنچه را که به تازگی شنیده اند تکرار کنند ، یا عبارتی که قبلاً در ارتباط با یک موضوع یا رویداد خاص شنیده اند تکرار کنند. کودکان مبتلا به مشکل یادگیری مرتبط با بینایی معمولاً هنگام خواندن درک خود را از دست می دهند و کلمات مشابه را اشتباه می گیرند زیرا نمی توانند متن را به درستی ببینند. به همین دلیل ، کودکان با بینایی ضعیف اغلب نشانه هایی از درک ضعیف خواندن را نشان می دهند و ممکن است برای پیگیری تکالیف کلاسی تلاش کنند. نقص بینایی همچنین می تواند بر توانایی ما در برقراری ارتباط م,ثر با دیگران تأثیر بگذارد. ما شرکای خود را نگاه می کنیم تا ببینیم آیا آنها هنگام صحبت با آنها آنچه را که می گوییم “دریافت” می کنند یا خیر.

گفتاردرمانی در اختلالات گفتار و زبان در افراد مبتلا به نابینایی و کم بینایی ؟

اختلالات گفتار و زبان در افراد مبتلا به نابینایی  وجود دارد و اغلب کودکان نابینا اغلب در کسب واژگان تأخیر دارند. کلمات اولیه­ای که آنها به کار می­برند، حتی فعلهای«دیداری»، مانند «نگاه کردن»  مشابه آنهایی است که توسط همتایان بینا استفاده می­شوند. اما معانی مربوط به این کلمات محدودتر هستند و اغلب در دوره بیان تک کلمه، فراتر از بافت اصلی نمی­روند. کودکان نابینا شروع به ترکیب کلمات و بیان دامنه ای از روابط معنایی مشابه با آنهایی که توسط کودکان بینا به کار برده می­شوند، می ­نمایند. اما احتمالاً بیشتر درباره فعالیت­های خود صحبت می­کنند تا فعالیتهای دیگران و احتمالاً کمتر از کودکان بینا هم توضیح می دهند. در طول مرحله بیان دو کلمه ­ای کودکان نابینا احتمالاً بیشتر درباره وقایع گذشته صحبت می­کنند، در حالی که کودکان بینا تمایل دارند درباره اینجا و اکنون حرف بزنند.کودکان نابینا برخلاف کودکان بینا از فعل زمان گذشته به عنوان یکی از ابتدایی­ ترین نشانه­ های دستوریشان استفاده می­کنند  اما قیود مکان را دیرتر از همتایان بینای خود به کار می­برند. به نظر میرسد کودکان نابینا با مفاهیم زمانی قبل از مفاهیم فضایی سروکار پیدا میکنند در حالی که در کودکان بینا برعکس است.کودکان نابینا صداسازی­های خودانگیخته کمتری نسبت به همتایان بینای خود تولید می­کنند و اغلب کمتر آغازگر ارتباط هستند.

کودکان نابینا نسبت به همتایان بینای خود در ایجاد و حفظ عنوان بحث، در تولید گفتمانی منسجم، در استفاده از شاخص های استدلال مستقیم مشکل بیشتری دارند. ممکن است در مراحل اولیه رشد نیز، استفاده از عبارتهای معمول، پژواک­ گویی، ضمایر انعکاسی، آهنگ یکنواخت و فقدان خلاقیت را نشان دهند.کودکان نابینا نسبت به همتایان بینای خود در کشف منظور زبان مشکل بیشتری دارند، تقویت می­کند. به طوری کلی  اکثر افراد نابینا، با گفتاردرمانی و تحریکات زبانی مناسب سرانجام به تکامل زبانی می­رسند که با افراد بینا تفاوتی نداره، هر چند ممکن است از راهی برسند که با را معمول تفاوتی جزئی دارد.

مشاورات گفتاردرمانی برای اختلالات گفتار و زبان در افراد مبتلا به نابینایی و کم بینایی:

• برای اشیایی که کودک با آن­ها سروکار دارد، هم برچسب و هم توضیح ارائه دهند.
• سوال­ های باز و مستقیم ­تر بپرسند.
• در موضوعاتی که با کودکانشان بحث می­کنند، تنوع ایجاد کنند. هم درباره فعالیتهای خود کودک و هم در مورد چیزهای دیگری که در محیط اتفاق می­ افتد صحبت کنند.
• برای کودک الگوسازی کنند و او را تشویق به شرکت در بازی نمایشی نمایند.

مشورت با والدین کودکان نابینا در مورد به رهگیری از این تکنیک ها می­تواند در به حداقل رساندن اثرات نقص بینایی کودک بر رشد برقراری ارتباط کمک کننده باشد.